۱. وجود بیش از ۶ پورت SATA

خیلی خوب است که همیشه انعطاف پذیری برای افزودن درایوهای ذخیره بیشتر به سیستم وجود داشته باشد اما لازم است از خود بپرسید همزمان به چند درایو نیاز دارم؟ با داشتن ۶ لاین SATA می توانید شش SATA SSD نصب کنید گرچه احتمالا حداقل برای هر NVMe SSD که نصب کنید دو تا از آنها را کم خواهید کرد. بنابراین حتی با وجود دو درایو NVMe احتمالا دو درایو SATA هم داشته باشید که مجموعا چهار درایو خواهد بود که کاملا کافی است.

اما اگر می خواهید یک سرور یا ایستگاه کامپیوتری بسازید که نیاز به ذخیره و نگهداری از فایل های رسانه ای بزرگ داشته باشد، احتمالا به بیش از چهار تا شش درایو نیاز داشته باشید. فقط مطمئن شوید که کیس فضای کافی برای قرار دادن درایوها داشته باشد.

۲. پورت های ۲.۵ یا ۱۰ گیگ اترنت

پورت استاندارد یک گیگ که حتی مادربردهای اقتصادی هم آن را دارند ۱۰ برابر سریع‌ تر از بیشتر کانکشن های پهنای باند خانگی است بنابراین اگر قصد دارید فایل هایی را در شبکه Local کپی کنید، فقط به یک پورت سریع نیاز دارید. فراموش نکنید که سایر سیستم ها یا درایوهای NAS و روترهایی که با آنها به تبادل داده می پردازید هم به یک پورت سریع اترنت نیاز دارند.

اگر با فایل های حجیم و بزرگ سر و کار دارید و از آنها در شبکه نسخه بک آپ تهیه می کنید، سرعت بسیار به کار شما خواهد آمد. پورت های قدیمی اترنت در بهترین حالت فایل ها را با سرعت ۱۲۵ مگ کپی می کنند که بسیار کندتر از زمانی است که در درایوهای SSD اکسترنال بک آپ تهیه می کنید.

۳. بیش از یک پورت اترنت

گرچه بروز نقص و اشکال می تواند در تمام قطعات و امکانات مادربرد رخ دهد اما نیاز به دو پورت اترنت خیلی ضروری نیست. اگر در یک پورت اشکالی ایجاد شود، روش های ارزان تر دیگری مثل دانگل وای فای USB یا کارت های شبکه PCIe وجود دارد. گاهی مین برد دارای وای فای است و کاربران می توانند در صورت نیاز به صورت بی سیم به اینترنت متصل شوند. تا جایی که پهنای باند اجازه دهد، بیشتر خانه ها دارای لینک هایی با سرعت حدود ۱۰۰ مگابایت هستند بنابراین احتمال نیاز به دو پورت اترنت برای کاربران خانگی خیلی وجود ندارد.

برخی از مادربردها که دارای دو پورت اترنت هستند از امکان ترکیب NIC پشتیبانی می کنند. ترکیب یا Teaming به فرآیند ادغام دو یا چند لینک اترنت فیزیکی در یک لینک گفته می شود. به عبارت دیگر، اگر شما دو پورت ۱ گیگ را با هم ادغام کنید، پهنای باند به ۲ گیگ تغییر پیدا می کند. در این حالت پایداری و مقاومت لینک هم افزایش پیدا می کند گرچه در صورت بروز خطا، کل پهنای باند را از دست می دهید. حتی اگر از ویژگی ادغام استفاده نکنید، پورت دوم می تواند برای جایگزینی در زمان بروز خطا به کار برود. با این کار پهنای باند در سراسر LAN خانگی ارتقا پیدا می کند.

۴. وجود USB 3.1 Gen 2 (10 Gbps)

پورت های USB نسل به نسل در حال سریع تر شدن هستند و آخرین نسل آن یعنی USB 3.1 نسل دوم به سرعتی تا ۱۰ گیگابیت بر ثانیه (۱۲۵۰ مگابایت بر ثانیه) می رسند. در مقایسه با پورت USB 3.1 نسل اول که سرعتی معادل ۶۲۵ مگابایت بر ثانیه داشت، افزایش چشمگیری محسوب می شود. تنها دستگاه هایی که می توانند از این نوع پهنای باند از طریق USB استفاده کنند، دستگاه های اکسترنال، مخصوصا درایوهای حافظه که از طریق USB متصل می شوند، هستند. سریع ترین استیک های USB می توانند به سرعتی معادل ۴۰۰ مگابایت برسند و USB DAC ها هم نیازی به پهنای باند زیاد ندارد. دلایل خیلی کمی برای ضروری بودن این پورت در برد مادر وجود دارد.

البته در حال حاضر شاهد این هستیم که درایوهای مافوق سریع NVMe به صورتی روانه بازار می شوند که با پورت USB-C به کامپیوتر یا لپ تاپ متصل می شوند. بنابراین در صورتی که نیاز به این درایوها داشته باشید، وجود پورت سریع نسل ۲ در مادربرد ضروری است.

۵. Realtek ALC1220 CODEC

کارت صدای یکپارچه در کامپیوتر طی یک دهه گذشته پیشرفت زیادی داشته است. در گذشته وجود این ویژگی در مادربرد با تردید از سوی سازندگان مواجه می شد. اما امروز ارتقا تا حدی پیش رفته است که بسیاری از کاربران تفاوت صدای خروجی بین این CODEC پریمیوم و نسخه قدیمی تر را به زحمت تشخیص می دهند. برای متوجه شدن تفاوت ها باید یک گوش قوی و اسپیکر و هدفون های حرفه ای داشته باشید. بنابراین استفاده از نسخه قدیمی در مین برد هم برای کاربر عادی خیلی بیشتر از حد کفایت است.

برخی از کاربران اسپیکرها و هدفون های فوق حرفه ای (مثل Sennheiser) می خرند که می توانند بیشترین بهره را از codec پریمیوم ببرند. به جز این مورد، واقعا به سختی می توان تفاوت نسخه پریمیوم و معمولی را متوجه شد.

۶. بیش از یک یا دو اسلات  PCIe

اسلات های PCIe برای وصل کردن قطعات مختلف مثل کارت گرافیک، کارت صدا و کارت شبکه به مادربرد ضروری هستند اما وجود بیش از یک یا دو اسلات برای بیشتر کاربران غیرضروری است. مگر این که سیستم شما برای بازی کردن طراحی شده باشد که در این صورت نیاز به متصل کردن چندین کارت گرافیک به یک مادربرد گیمینگ دارید.

۷. نورپردازی RGB

وجود چراغ های RGB در سال های اخیر خیلی محبوب شده است و بسیاری از مین برد ها دارای نورپردازی RGB هستند. گرچه این ویژگی خیلی زیبا و باحال به نظر می رسد اما ضروری نیست و به قیمت نهایی مادربرد اضافه می کند. اگر شما بودجه محدودی دارید بهتر است از این ویژگی چشم پوشی کنید.

۸. اورکلاک (Overclock)

اورکلاک فرآیندی است که طی آن سرعت ساعت CPU یا GPU افزایش پیدا می کند که می تواند به بهبود عملکرد سیستم کمک کند. گرچه این ویژگی برای گیمرهایی که می خواهند تا آخرین توان سیستم خود را بیرون بکشند، مفید است اما برای بیشتر کاربران ضروری نیست. قابلیت اورکلاک نیاز به امکانات اضافه برای خنک کنندگی دارد و هزینه بیشتری را برای شما رقم خواهد زد.

۹. پورت های قدیمی

بسیاری از سازندگان در مادربرد مدرن، پورت های قدیمی یا Legacy Port مثل PS/2، VGA و سریال پورت تعبیه می کنند. در صورتی که نیاز خاصی به این پورت ها نداشته باشید مثل استفاده از دستگاه های جانبی قدیمی، این پورت ها هیچ ضرورتی ندارند. بیشتر قطعات جانبی از پورت های USB، HDMI یا DisplayPort استفاده می کنند که سرعت انتقال داده در آنها بسیار بالاتر بوده و کیفیت ویدیو هم بهتر است.

۱۰. وجود دو BIOS

Dual BIOS یکی از ویژگی های موجود در برخی از بردهای مادر است که یک نسخه پشتیبان از BIOS تهیه می کند تا در صورت بروز اشکال در BIOS اصلی، جایگزین آن شود. گرچه این ویژگی در مادربرد برای کاربران حرفه ای و اورکلاکرها بسیار کمک کننده است اما کاربران عادی خیلی به آن نیازی ندارند. بیشتر مادربردهای جدید دارای یک BIOS هستند که مطمئن و پایدار است و نیازی به Dual BIOS وجود ندارد.